◄ تولد دوباره فرودگاه بی المللی جان اف کندی
تاریخ انتشار: ۱۹ مهر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۱۶۹۶۵۲
تین نیوز
فرودگاه بین المللی جان اف کندی در شرق مجموعه شهری نیویورک قرار دارد. این فرودگاه به عنوان دروازه اصلی ورودی به پرجمعیت ترین کلانشهر آمریکای شمالی، بیشترین تعداد جابجایی مسافر هوایی بین المللی را در قیاس با تمامی فرودگاه های ایالات متحده آمریکا دارد.
این مجموعه عظیم علی رغم اهمیت و جایگاه منطقه ای که دارد در طی سالیان اخیر نتوانسته است انتظار مسافران ورودی به پایتخت تجاری آمریکا (نیویورک) را برطرف کند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
بر اساس برآوردهای سال 2017، پنج مشکل اساسی این فرودگاه به شرح ذیل بوده است:
1. ترمینال های فرودگاه:سیر تکامل ترمینال های مسافری فرودگاه جان اف کندی در تواریخ جداگانه ای اتفاق افتاده، به گونه ای که ترمینال های فعلی این فرودگاه به صورت کاملا جدا از هم بهره برداری و مدیریت می شوند و از یک برنامه یکپارچه و بالادستی جهت توسعه های آتی تبعیت نمی کنند.
همچنین پیکربندی نامتوازن و عدم دسترسی آسان بین ترمینال ها نیز مزید بر علت شده است. از طرفی دیگر، کیفیت خدمت رسانی در ترمینال های 8گانه این فرودگاه متفاوت بوده، به گونه ای که تمامی مسافران نمی توانند از خدمات سطح بالای بین المللی بهره مند شوند.
پیکربندی فرودگاه جان اف کندی پیش از طرح توسعه 2. جاده های محدوده فرودگاه:ترافیک سنگین عبوری و همچنین جهت یابی دشوار در مسیر های دسترسی به ترمینال های فرودگاه، از جمله مشکلات ارتباطی این مجموعه می باشد. در ضمن، مسیرهای فعلی دسترسی به جان اف کندی قطعا پاسخگوی رشد مسافر در دهه های آتی نخواهد بود.
3. دسترسی به فرودگاه:جابجایی از/ به فرودگاه جان اف کندی به یک چالش تبدیل شده است. هر قدر که فرودگاه توسعه پیدا می کند، دسترسی به جان اف کندی نیز مشکل تر خواهد شد. طبق پیش بینی ها این فرودگاه در سال 2030 جمعیتی بالغ بر 75 میلیون مسافر را جابجا خواهد کرد.
سامانه ریلی فرودگاه جان اف کندی 4. امکانات و تجهیزات باریجان اف کندی به سبب مجاورت با مجموعه شهری نیویورک ، یکی از مراکز اصلی جابجایی بار هوایی در جهان می باشد. به سبب وجود بیش از 15 هزار نفر شاغل و پوشش بیش از 5 هزار شغل، 8.6 میلیارد دلار فروش محصولات و تقریبا 3 میلیارد دلار دستمزد سالیانه، بخش باری فرودگاه جان اف کندی برای اقتصاد منطقه شهری نیویورک بسیار مهم و حائز اهمیت می باشد.
علی رغم مزیت های جغرافیایی کارگوی این فرودگاه، بخش باری جان اف کندی در طول سالیان اخیر در بهره برداری کامل از ظرفیت هایش ناتوان بوده است؛ به طوری که دو سوم از ظرفیت بخش باری فاقد استانداردهای صنعتی می باشد.
علاوه بر این، امکانات و تجهیزات باری در 4 بخش این فرودگاه پراکنده شده که نتیجه آن افزایش هزینه های اقتصادی و افزایش هزینه های جابجایی است.
5. محدودیت در عملیات فرودگاهی و تاخیر های پروازیمحدودیت های فیزیکی در تاکسی وی فرودگاه جان اف کندی، مانع روانی در چرخه عملیات پروازی در محدوده ترمینال مرکزی شده که نتیجتا باعث ترافیک هواپیماها و افزایش میانگین تاخیرهای پروازی شده است.
عملیات توسعه فرودگاهاوایل شهریور امسال بود که فاز یک طرح توسعه این مجموعه با رقمی بالغ بر 9.5 میلیارد دلار آغاز شد که بخشی از طرح توسعه 18 میلیارد دلاری می باشد که قرار است طی دو دهه آینده تحولی عظیم و بنیادین در بزرگترین هاب هوایی بین المللی آمریکا ایجاد کند.
به گفته Kevin O’Toole (رئیس اداره بنادر نیویورک)، احداث ترمینال 1 جدید، قدمی مهم برای حفظ جایگاه منطقه ای نیویورک به عنوان دروازه ورودی کشور می باشد.
عملیات ساخت ترمینال 1 جدیدترمینال یک جدید (واقع در زون جنوبی فرودگاه) در مکان فعلی ترمینال 1، ترمینال 2 (با 60 سال قدمت) و ترمینال 3 سابق (تخریب شده در سال 2014) احداث خواهد شد. این ترمینال در افق نهایی دارای 21 پل اتصال به هواپیما خواهد بود. ساخت این ترمینال در سال 2030 به پایان خواهد رسید.
طرح نهایی ترمینال 1 جدیدهدف نهایی طرح ساخت ترمینال 1 جدید، یکپارچه سازی سه ترمینال 1، 2و 3 با یکدیگر و تبدیل آن به یک ترمینال واحد می باشد.
قرار بر این بود که ساخت این ترمینال از سال 2020 شروع شود، اما با توجه با گسترش پاندمی کرونا، عملیات توسعه از تابستان امسال و با دو سال تاخیر شروع شد.
ترمینال 1 جدید دارای فضاهای روشن (برگفته از نور طبیعی) و مطبوع در گیت های ورودی، تکنولوژی پیشرفته (بهره گیری از هوش مصنوعی) امنیتی و سیستم حمل بار مدرن می باشد.
استفاده از نور طبیعی در ترمینال 1 جدیدهمچنین این ترمینال شامل 300 هزار فوت مربع فضا مخصوص غذاخوری ها و غرفه (مغازه) های خرده فروشی، سالن های استراحت مجلل، فضای سبز داخلی و فضاهای هنری می باشد.
فضای داخلی ترمینالطرح ساخت ترمینال 1 جدید، در کنار طرح هایی همچون ترمینال 6 جدید (به ارزش 3.6 میلیارد دلار)، توسعه ترمینال 4 (مختص پروازهای شرکت دلتا ایرلانز) و توسعه ترمینال 8 (مختص پروازهای شرکت آمریکن ایرلانز) بخشی از ابرپروژه 18 میلیارد دلاری توسعه فرودگاه جان اف کندی می باشد.
طرح توسعه نهایی فرودگاه جان اف کندی، یکپارچه سازی ترمینال های مسافری در قالب یک ترمینال دیدگاه اقتصادیآغاز به کار طرح توسعه این مجموعه علی رغم مشکلات اقتصادی گسترده ناشی از همه گیری کرونا و همچنین تاثیرات جهانی حمله نظامی روسیه به اوکراین بر قیمت کالاهای اساسی نشان از عظم راسخ مدیران آمریکایی برای افزایش بهره وری اقتصادی و همچنین خدمت رسانی موثر در این فرودگاه دارد.
نکته مهم در این طرح توسعه آن است که به جای برنامه ریزی برای ساخت فرودگاه جدید و همچنین رویاپردازی برای احداث شهرهای فرودگاهی با هزینه های هنگفت و بازگشت سرمایه طولانی مدت، کشور آمریکا به عنوان قدرت اقتصادی اول دنیا، همچنان سعی در حفظ زیرساخت های فعلی و افزایش بهره وری آنها دارد. وگرنه، این کشور آنقدر وسعت دارد که بتواند شهرهای فرودگاهی چند هزار هکتاری را در هر ایالت احداث کند.
سیاست یکپارچه سازی ترمینال های فرودگاهی گامی مهم در کاهش هزینه های نگهداری ابنیه، جلوگیری از هدررفت زمان و افزایش ظرفیت جابجایی مسافر بدون مداخله در زمین های بایر می باشد.
با اجرای سیاست مدرن سازی (Modernisation) و نوسازی (renovation)، در مجتمع های بزرگ اقتصادی همچون فرودگاه ها دیگر نیازی به ایجاد تاسیسات زیربنایی گسترده (شبکه های انرژی و آب) نمی باشد، زیرا چنین شبکه ای در مکان پروژه موجود بوده و صرفا نیاز به بروز رسانی دارد.
به جرات می توان گفت که بروزرسانی و مدرن سازی کلید واژه طلایی افزایش بهره وری و کارایی اقتصادی در بسیاری بخش هاست، علی الخصوص پس از مشکلات اقتصادی دوسال اخیر ناشی از همه گیری کرونا و کلاف سردرگم جنگ روسیه با اوکراین تمایل به بازسازی و بروزرسانی امکانات، زیرساخت ها و تجهیزات قدیمی در میان مدیران سطح بالا در کشورهای توسعه یافته رو به افزایش است.
آخرین اخبار حمل و نقل را در پربیننده ترین شبکه خبری این حوزه بخوانید
منبع: تین نیوز
کلیدواژه: ایالات متحده آمریکا فرودگاه فرودگاه جان اف کندی نیویورک تاکسی وی فرودگاه عملیات پروازی طرح توسعه هاب هوایی ترمینال پاندمی کرونا ابرپروژه اقتصادی مشکلات اقتصادی همه گیری کرونا حمله نظامی روسیه به اوکراین شهرهای فرودگاهی زیرساخت افزایش بهره وری نوسازی پروژه زیرساخت کشورهای توسعه یافته ایالات متحده آمریکا نیویورک هوش مصنوعی فرودگاه جان اف کندی عملیات پروازی طرح توسعه فرودگاه تاکسی وی فرودگاه فرودگاه جان اف کندی جان اف کندی ترمینال 1 جدید میلیارد دلار ترمینال ها بین المللی طرح توسعه
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.tinn.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «تین نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۱۶۹۶۵۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
نظم جایگزین چین و آن چه آمریکا باید از آن بیاموزد
فرارو- الیزابت اکانومی؛ رئیس بخش مطالعات آسیا در شورای روابط خارجی آمریکا است. او مشاور ارشد وزیر بازرگانی چین در دولت بایدن و عضو ارشد در موسسه هوور در دانشگاه استنفورد بوده است.
به گزارش فرارو به نقل از فارین افرز؛ در حال حاضر جاهطلبی "شی جین پینگ" رئیس جمهور چین برای دوباره شکل بخشیدن به جهان غیر قابل انکار است. او میخواهد شبکه اتحادهای واشنگتن را منحل کرده و آن چه از آن تحت عنوان "ارزشهای غربی" یاد میکند را از نهادهای بین المللی حذف نماید. او میخواهد دلار جایگاه فعلی اش در اقتصاد جهانی را از دست بدهد. در نظم چند قطبی جدید مدنظر شی، نهادها و هنجارهای جهانی تحت تاثیر مفاهیم چینی در مورد امنیت و توسعه اقتصادی مشترک، ارزشهای چینی درباره حقوق سیاسی تعیین شده توسط دولت و فناوری چینی قرار خواهند گرفت. در آن شرایط چین دیگر نیازی به جنگ برای رهبری نخواهد داشت و در هدف تعیین شده شی، نقش محوری چین تضمین خواهد شد.
شی در سخنرانی دسامبر گذشته خود گفته بود: "چین یک کشور بزرگ با اعتماد به نفس، باز و فراگیر است که بزرگترین بستر همکاریهای بین المللی را ایجاد نموده و راهنمای اصلاح نظام بین المللی بوده است". او مدعی شد که برداشت اش برای نظم جهانی "جامعهای با آینده مشترک برای بشر" از "ابتکار عمل چینی" به "اجماع بین المللی" تبدیل شد و با اجرای چهار برنامه چینی تحقق مییابد: ابتکارعمل کمربند و جاده، ابتکارعمل توسعه جهانی، ابتکارعمل امنیت جهانی و ابتکارعمل جهانی تمدن.
در خارج از چین چنین سخنرانیهای دلپذیری عموما به خصوص از جانب مقامهای امریکایی نادیده گرفته میشوند. علت مشخص است: به نظر میرسد تعداد زیادی از برنامههای چین در حال شکست یا عقب نشینی هستند. بسیاری از همسایگان چین به واشنگتن نزدیک میشوند. هم چنین اقتصاد چین متلاطم است. علاوه بر آن سبک دیپلماسی گرگ جنگجو ممکن است شی را راضی کند، اما از این طریق چین تعداد دوستان اندکی در خارج از کشور به دست خواهد آورد.
پیشنهادهای چین به بسیاری از کشورهایی که از نظم کنونی ناامید هستند و به حاشیه رانده شدهاند قدرت میبخشد. ابتکارعملهای چین توسط یک استراتژی عملیاتی جامع با منابع خوب و منضبط پشتیبانی میشوند. این موضوع باعث جلب حمایت کشورهای غیر دموکراتیک از چین از طریق عضویت در سازمانهای چند جانبه شده است. چین موفق شده خود را عامل تغییرات خوشایند نشان داده و در عین حال ایالات متحده را به عنوان مدافع وضعیت موجودی که کمتر کسی آن را دوست دارد نشان دهد.
دستور بازی پکن با یک چشم انداز کاملا تعریف شده از نظم جهانی دگرگون شده آغاز میشود. دولت چین خواهان سیستمی است که نه تنها بر اساس چند قطبی گرایی بلکه براساس حاکمیت مطلق ساخته شده باشد. امنیت از این دیدگاه ریشه در اجماع بین المللی و منشور سازمان ملل دارد. حقوق بشر تعیین شده توسط دولت بر اساس شرایط هر کشور خواهد بود و توسعه به عنوان "کلید اصلی" برای همه راه حلها قلمداد میشود. در چنین ایده آلی از سوی چین جهان شاهد پایان سلطه دلار آمریکا خواهد بود. این دیدگاه به گفته پکن در تضاد کامل با سیستمی است که ایالات متحده از آن حمایت میکند.
پکن مدعی است که چشم انداز ترسمی آن کشور منافع اکثریت مردم جهان را پیش میبرد. چشم انداز چین طوری طراحی شده است که تقریبا برای همه کشورها قانع کننده باشد. کشورهایی که دموکراتیک نیستند انتخابهای شان تایید خواهد شد. کشورهایی که دموکراتیک هستند، اما در زمره قدرتهای بزرگ نیستند صدای بیشتری در نظام بین الملل به دست خواهند آورد و سهم بیش تری از مزایای جهانی شدن خواهند داشت. حتی قدرتهای اصلی دموکراتیک نیز میتوانند به این موضوع فکر کنند که آیا سیستم فعلی برای مقابله با چالشهای امروزی مناسب است یا آن که چین چیز بهتری برای ارائه دارد.
شاید ناظران در امریکا بخواهند چشم شان را بر روی این واقعیت ببندند که نارضایتی از نظم بین المللی کنونی باعث ایجاد مخاطبانی در جهان شده که نسبت به پیشنهادهای چین رویکرد بازتری از خود نشان داده و از آن استقبال میکنند. نادیده گرفتن این موضوع از سوی سیاستگذاران امریکایی و غربی امری خطرناک خواهد بود.
برای بیش از دو دهه چین به "مفهوم امنیتی جدید" اشاره کرده است که هنجارهایی مانند امنیت مشترک، تنوع سیستم و چند قطبی گرایی را در بر میگیرد. در سالیان اخیر چین به این باور رسیده که توانایی پیشبرد چشم انداز خود را به دست اورده است. به همین منظور شی در اولین دهه زمامداری خود برنامههای جهانیای را ارائه کرد از جمله ابتکارعمل کمربند و جاده در سال ۲۰۱۳، ابتکارعمل توسعه جهانی در سال ۲۰۲۱ و ابتکارعمل جهانی امنیت در سال ۲۰۲۲ میلادی. هر یک از آن ابتکارعملها به نحوی در پیشبرد تحول نظام بین المللی و مرکزیت چین در آن نقش دارند. برنامه ابتکارعمل کمربند و جاده بستری برای پکن بود تا ضمن استفاده از ظرفیت مازاد صنعت ساخت و ساز چین به نیازهای زیرساختی اقتصادهای نوظهور و با درآمد متوسط رسیدگی کند.
ابتکارعمل توسعه جهانی به طور گسترده تری بر توسعه جهانی تمرکز دارد و چین را کاملا در جایگاه راننده قرار میدهد. چین در این راستا از طریق سازمانهای همکاری مشترک از پروژههای در مقیاس کوچک حمایت میکند که به کاهش فقر، اتصال دیجیتال، تغییرات آب و هوا و سلامت و امنیت غذایی میپردازند. این اقدام اولویت پکن برای توسعه اقتصادی به عنوان مبنایی برای حقوق بشر را ارتقا میدهد. برای مثال، یک سند دولتی در مورد این برنامه کشورهای دیگر را متهم میکند که "مسائل توسعه را با تاکید بر حقوق بشر و دموکراسی" به حاشیه رانده اند.
ابتکارعمل امنیت جهانی به عنوان سیستمی برای ارائه "خرد چینی و راه حلهای چینی" برای ترویج "صلح و آرامش جهانی" قلمداد شده است. به گفته شی هدف از این ابتکارعمل آن است که از کشورهایی حمایت شود که ذهنیت جنگ سرد و یکجانبه گرایی را رد میکنند و معتقد به حل اختلافات از طریق گفتگو و مشورت بوده و از عدم مداخله در امور داخلی یکدیگر حمایت میکنند. در پشت این لفاظیها واقعیت آن است که چنین ابتکارعملی با هدف پایان دادن به سیستمهای اتحاد ایالات متحده، ایجاد امنیت به عنوان پیش شرط توسعه و ارتقای حاکمیت مطلق و امنیت تفکیک ناپذیر طراحی شده است یا این تصور که امنیت یک کشور با هزینه دادن دیگر کشورها تامین نشود. چین و روسیه از این مفهوم برای توجیه حمله روسیه به اوکراین استفاده کردهاند و استدلال میکنند که حمله مسکو به اوکراین برای متوقف کردن ناتو که در حال گسترش قلمرو به سوی روسیه بود امری ضروری بوده است.
با این وجود، استراتژی شی سال گذشته و با انتشار طرح تمدن جهانی در ماه مه ۲۰۲۳ تکمیل شد و این ایده را پیش میبرد که کشورهایی با تمدن و سطوح توسعه متفاوت مدلهای سیاسی و اقتصادی متفاوتی خواهند داشت.
این استراتژی مدعی است که دولتها حقوق را تعیین میکنند و هیچ کشور یا مدلی وظیفه کنترل گفتمان حقوق بشر را ندارد. همان گونه که "کین گانگ" وزیر خارجه سابق چین گفت:"هیچ مدل واحدی برای حمایت از حقوق بشر وجود ندارد". بنابراین، از دیدگاه چینی یونان با سنتهای فلسفی و فرهنگی و سطح توسعه خاص خود ممکن است تصور و عملکرد متفاوتی نسبت به چین نسبت به حقوق بشر داشته باشد، اما از دید زمامداران چین هر دو به یک اندازه معتبر هستند. رهبران چین سخت کار میکنند تا کشورها و موسسات بین المللی را وادار به پذیرش چشم انداز جهانی خود کنند. استراتژی آنان چند سطحی است: انعقاد قراردادهای مهم با کشورها، ادغام ابتکارعملها یا اجزای آنها در سازمانهای چند جانبه و گنجاندن پیشنهادات آنها در نهادهای حاکمیتی جهانی.
چین برخلاف ایالات متحده سرمایه گذاری زیادی در منابع دیپلماتیک لازم برای بازاریابی ابتکارعملهای خود انجام میدهد. آن کشور بیش از هر کشور دیگری سفارتخانه و دفاتر نمایندگی در سرتاسر جهان دارد و دیپلماتهای چینی اغلب در کنفرانسها سخنرانی میکنند و جریانی از مقالات را در مورد ابتکارعملهای مختلف چین در رسانههای خبری محلی منتشر میکنند.
این دستگاه دیپلماسی توسط شبکههای رسانهای چینی به همان اندازه گسترده حمایت میشود. برای مثال، CGTN شبکه خبری بین المللی چین دو برابر شبکه خبری امریکایی "سی ان ان" دفاتر خارجی دارد و "شین هوا" سرویس خبری رسمی چین بیش از ۱۸۰ دفتر در سراسر جهان دارد.
کارشناسان آلمانی فاش ساختند که فناوری هواوی باعث مسدود شدن وب سایتها در ۱۷ کشور جهان شده است. هرچه دولتها هنجارها و فناوریهای چینی که آزادیهای سیاسی و مدنی را سرکوب میکنند بیشتر بپذیرند پکن بیشتر میتواند حقوق بشر جهانی در نظام بین المللی کنونی را تضعیف کند.
علاوه بر این، شی نقش دستگاه امنیتی چین را به عنوان یک ابزار دیپلماتیک افزایش داده است. ارتش آزادیبخش خلق چین نیز در حال انجام مانورها با تعداد فزایندهای از کشورها و ارائه آموزش به نظامیان در سراسر جهان است. برای مثال، سال گذشته چین بیش از ۱۰۰ مقام نظامی ارشد را از تقریبا ۵۰ کشور آفریقایی و اتحادیه آفریقا برای شرکت در سومین مجمع صلح و امنیت چین و آفریقا به پکن دعوت کرد.
چین استراتژی خود را با صبور بودن و فرصت طلبی تقویت کرده است. پکن منابع انبوهی را برای ابتکارعملهای خود فراهم میکند و به دیگر کشورها درباره تداوم حمایت بلند مدت خود اطمینان خاطر میدهد و مقامهای چینی را قادر میسازد تا در صورت بروز فرصتها به سرعت عمل کنند. برای مثال، پکن برای اولین بار نسخهای از ابتکارعمل جاده ابریشم سلامت را در سال ۲۰۱۵ اعلام کرد، اما توجه کمی به آن جلب شد. با این وجود، در سال ۲۰۲۰ آن کشور از پاندمی کووید-۱۹ برای دمیدن جان تازهای به آن پروژه استفاده کرد. شی نطق مهمی در مجمع جهانی بهداشت ایراد کرد و چین را به عنوان مرکزی برای منابع پزشکی معرفی کرد.
ابتکارعمل کمربند و جاده چشم انداز ژئواستراتژیک و اقتصادی را در بسیاری از مناطق آفریقا، جنوب شرقی آسیا و به طور فزایندهای در آمریکای لاتین تغییر داده است. برای مثال، هواوی ۷۰ درصد از تمام قطعات زیرساخت مخابراتی اینترنت نسل چهارم آفریقا را فراهم میکند.
بخشی از این که چرا تلاشهای پکن در حال گسترش است به این موضوع ارتباط دارد که سیستم کنونی تحت رهبری ایالات متحده در بسیاری از نقاط جهان محبوبیت ندارد. آن کشور سابقه خوبی در مواجهه با چالشهای جهانی مانند پاندمی ها، تغییرات آب و هوایی، بحرانهای بدهی یا کمبود مواد غذایی ندارد که همگی به طور نامتناسبی بر آسیب پذیرترین افراد سیاره تاثیر میگذارند. بسیاری از کشورها بر این باورند که سازمان ملل و نهادهای آن از جمله شورای امنیت توزیع قدرت در جهان را به اندازه کافی بازتاب نمیدهند. نظام بین الملل نیز توانایی حل مناقشات طولانی مدت یا جلوگیری از منازعات جدید را اثبات نکرده است و ایالات متحده به طور فزایندهای خارج از نهادها و هنجارهایی که به ایجاد آنها کمک کرد عمل میکند: اعمال تحریمهای گسترده بدون تایید شورای امنیت، کمک به تضعیف نهادهای بین المللی مانند سازمان تجارت جهانی و در دوران دولت ترامپ خروج از توافقهای جهانی.
سرانجام، چارچوب بندی دورهای واشنگتن از نظام جهانی به عنوان سیستمی که بین خودکامهها و دموکراسیها تقسیم شده است بسیاری از کشورها از جمله برخی از کشورهای دموکراتیک را از خود بیگانه میکند.
حتی اگر چشم انداز چین به طور کامل محقق نشود آن کشور میتواند از این نارضایتی برای دستیابی به پیشرفت قابل توجهی در تحقیر مادی نظام بین المللی فعلی استفاده کند مگر آن که جهان جایگزین معتبری داشته باشد.
بنابراین، ایالات متحده باید به شدت حرکت کند تا خود را به عنوان نیرویی برای تغییر سیستم معرفی نماید. . دورنمای امریکا باید با پیشبرد یک انقلاب اقتصادی و تکنولوژیکی آغاز شود که چشم انداز دیجیتال، انرژی، کشاورزی و سلامت جهان را به شیوههایی فراگیر تغییر دهد و به رفاه جهانی مشترک کمک نماید. واشنگتن برخی از بلوکهای سازنده این چشم انداز را از طریق شورای تجارت و فناوری ایالات متحده و اتحادیه اروپا، چارچوب اقتصادی هند و اقیانوس آرام و مشارکت برای سرمایه گذاری در زیرساخت جهانی به کار گرفته است.
اقتصادهای نوظهور و کشورهای غیر دموکراتیک از چشم انداز امریکا طرد شده اند. در نتیجه، واشنگتن باید ترتیبات منطقهای مشابه آن چه را که با شرکای آسیایی و اروپایی خود ایجاد کرده برای آن کشورها نیز در دستور کار قرار دهد. کشورهای بیش تری باید وارد شبکههایی شوند که واشنگتن ایجاد میکند تا زنجیرههای تامین قوی تری ایجاد کند مانند آن چه که توسط قانون تراشه ایجاد شده است. هم چنین، برای کشورهایی مانند کامبوج و لائوس که از ترتیبات موجود مرتبط مانند چارچوب هند و اقیانوس آرام کنار گذاشته شده اند باید راهی به منظور عضویت در نظر گرفته شود. این کار باعث میشود ردپای توسعه امریکا گسترش یافته و مسیر متفاوتی را در مقابل مسیر چین به دیگر کشورها ارائه دهد.
هوش مصنوعی یک فرصت منحصر به فرد برای ایالات متحده ارائه میکند تا رویکردی جدید و فراگیرتر را نشان دهد. همان طور که کاربردهای کامل آن مورد توجه قرار میگیرد هوش مصنوعی به هنجارهای بین المللی جدید و نهادهای بالقوه جدید نیاز دارد تا اثرات منفی آن را محدود کنند. ایالات متحده باید با کشورهایی غیر از متحدان و شرکای سنتی خود برای تدوین مقررات هوش مصنوعی وارد تعامل شود. این تلاش مستلزم آن است که واشنگتن به طور موثرتری از بخش خصوصی و جامعه مدنی ایالات متحده استفاده کند همان طور که چین از شرکتهای دولتی و بخش خصوصی خود برای پیشبرد ایتکارعمل هایش استفاده کرده است.
در نهایت، برای جلوگیری از اصطکاک غیر ضروری ایالات متحده باید به تثبیت روابط ایالات متحده و چین از طریق تعریف زمینههای جدید همکاری، گسترش تعامل جامعه مدنی، کاهش لفاظیهای بی مورد خصمانه، مدیریت استراتژیک سیاست خود در قبال تایوان ادامه دهد.
چین درست میگوید: نظام بین المللی نیاز به اصلاح دارد". با این وجود، پایههای این اصلاح به بهترین وجه در صراحت، شفافیت، حاکمیت قانون و مسئولیت پذیری رسمی است که مشخصههای دموکراسیهای مبتنی بر بازار در جهان است. نوآوری جهانی و خلاقیت لازم برای حل چالشهای جهان در جوامع باز به بهترین وجه رشد میکند. شفافیت، حاکمیت قانون و پاسخگویی رسمی پایه و اساس رشد اقتصادی سالم و پایدار جهانی است و نظام کنونی اتحادها اگرچه برای تضمین صلح و امنیت جهانی ناکافی است، اما به مدت بیش از هفت دهه به جلوگیری از وقوع جنگ بین قدرتهای بزرگ جهان کمک کرده است. چین هنوز نتوانسته اکثریت مردم کره زمین را متقاعد کند که نیات و توانایی هایش برای شکل دادن به قرن بیست و یکم مورد نیاز است.